মানুহ কৰিবলৈ
পিতায়ে মোক নগৰলৈ পঠিয়াইছিল
নগৰে মোক এবেগেত ঠায়ো উলিয়াই নিদিলে
নগৰৰ জনসমাগমত
মানুহ হৈ ঠিয় দিবলৈ দেখোন সুৰুঙাই নাই
নগৰীয়া গছৰ ছাঁত দেখিলো
কেৱল কলা কণা কোঙা…
ৰুগীয়া মনুষ্য
এদিন নৈ এখন বিচাৰিলো
ঘাঁহনিৰে ভৰা পথাৰ এখন বিচাৰিলো
তৰাভৰা আকাশৰ বতাহ বিচাৰিলো…
নগৰ গোমা হৈ পৰিল— ৰণশিঙা বাজি উঠিল
পিতায়ে মোনা ভৰাই কিতাপ দিছিল
কলম দিছিল আৰু দিছিল হিচাপৰ টকা
কিন্তু, নগৰখন তাৰ সম্পূৰ্ণ ওলোটা
নগৰত চলিবলৈ শিকিব নালাগে
নগৰীয়া হ’বলৈ পঢ়িব নালাগে
পহুখেদা খাই মই ঘূৰি ঘৰ ওলালোহি
অকৰা পিতাই আজিও অবাক!
❧ | অধিক কবিতা:
