সাৰে থাকিছিল তেওঁ
ওৰে ৰাতি
পিয়াপি দি ফুৰিছিল
হাতত সাৰে
ভৰিত সাৰে
নৈঃশব্দৰ অৰণ্যত
বিচাৰি ফুৰিছিল
শূন্যতাৰ শব্দৰ উঁহ
বুকুত নিজৰ
লুকুৱাই ৰাখিছিল
খৰিকাজাঁই এপাহ
ঢেকীয়াৰ আঙুলি কাটি
আজাৰৰ আন্ধাৰত বেচা বাইজনীৰ কথা কোৱা
তেওঁ
সৃষ্টিৰ প্ৰথম সূৰ্যোদয়টোৰ
সাক্ষী আছিল
তেওঁ প্ৰজ্জ্বলিত গ্ৰীষ্মৰ
ব্যাকুল বিদ্ৰোহী
নৃতৰতা পৃথিৱীৰ
প্ৰেমিক
এতিয়া মাথোঁ
চকুত ইন্দ্ৰধনু লৈ
বৃন্দাবনলৈ যোৱা
তেওঁৰ
কবিতা পঢ়োঁ
আৰু উচুপি উঠোঁ
❧ | আৰু পঢ়ক:
