মই ৰৈ আছোঁ
ওঁঠত একেই মৌনতা
শেতেলিত চেঁচা বতাহ,
গেৰোৱাত বোকা সানি
মই ৰৈ আছোঁ
কাষেৰে কোনোবা এজন পাৰ হৈ গ’লেই
মোৰ নাক সচেতন হৈ উঠে
আৰু বিচাৰি ফুৰে অচিনাকি গোন্ধ
একেই ঠাইত
হেলনীয়া আবেলি এটাৰ আশাতেই অনন্ত কাল
ব্ৰঞ্জৰ চকু দুটা মেল খাই থাকে
লেম্পপষ্টৰ পৰা নামি অহা উষ্ম পোহৰত
মোৰ শিলৰ দেহাত জিলিকি উঠে শেলাই
আৰু কলাফুলৰ পৰা বুকুলৈ বগাই আহে শামুক
মই ৰৈ আছোঁ
কলিজাত স্তব্ধতাৰ ঋতু সামৰি
উশাহত শুকান ধূলি কাঢ়ি
মই ৰৈ আছোঁ সেই একেই ঠাইত
য’ত সদায় ৰৈ থাকোঁ।
❧ | অধিক কবিতা:
