সন্ধিক্ষণত এগৰাকী কইনা

মনৰ পদূলি আজি উগুল-থুগুল ,
য’তেই পৰে চকু কিয় হয় যে গণ্ডগোল।
আইৰ চেনেহৰ ঘৰখন এৰি
আজি যাম মই গুচি,
নাজানো কি হ’ব
মোৰ অদূৰ ভৱিষ্যতৰ গতি!
ল’ৰালিৰ দিনবোৰে কৰিব আমনি
হিয়া মন উচুপিব, নহয় ই ধেমালি।
সোণৰ খাৰু, মণি-কেৰু, কাজল, সেন্দুৰ
সকলোৰে শোভিত হ’লেও মন যে বিভোৰ।
অনামিকা আঙুলিত মোৰ এই আঙুঠি,
কত সপোন কত আশাৰ ই দিয়ে অনুভূতি।
প্রিয়তম আহিব সখিয়েকৰ ছাতিৰ তলত,
ভন্তিয়ে গৈ ভৰি ধুৱাব সবাৰে আগত।
আয়তীৰ বিয়ানাম, উৰুলি
সুখ-দুখৰ সন্ধিক্ষণত মন উদুলি-মুদুলি।
কইনাৰ সাজত লুকাভাকু খেলে হেঁপাহৰ ৰংবোৰে,
পিছে অন্তৰৰ একোণত কান্দো মই কৰুণ সুৰে।
যামগৈ যদিও আঁতৰি, হ’ব মোৰো নতুন সংসাৰ
আঁচলত তথাপি বুটলি লৈছোঁ মই স্মৃতিৰ সম্ভাৰ।

অৰূপ কুমাৰ পাঠক | কবিতা