সেই যে নক’লো তোমাক

সেই যে প্ৰথম দেখাতে
কিয় যে তেনেকৈ চালো; নক’লো তোমাক।

সেই যে পুৱাতে ফুল তুলি
কৰণি উপচিল
লগতে হৃদয়ো; নক’লো তোমাক।

সেই যে হঠাৎ লগ পালো
চকুত চকু থ’লো, অবুজ সেউজ দেখিলো
লাজতে মাটিকে চুমিলো; নক’লো তোমাক।

সেই যে মনৰ কৌতুক সাজি
আগবাঢ়ি বাঢ়ি পিছলৈ আহিলো
মুঠিতে লুকাই থাকিলো
সীমাৰ পৰিধি ভাঙি; নক’লো তোমাক।

সেই যে দূৰত্ব, ওচৰা-ওচৰি
নীৰৱে কথা পাতি
সময়ত আহিলো আঁতৰি; নক’লো তোমাক।

সেই যে তোমাৰ ওচৰ পালো
কেঁচুৱাটি হ’লো
নিজকে হাতকটা ভিক্ষাৰী সজালো; নক’লো তোমাক।

সেই যে সহজ কথাবোৰ মিছাতে জটিল কৰিলো
গভীৰৰ বুজ লৈ ভাবত ৰহন সানিলো; নক’লো তোমাক।

কবিতা | ৰঞ্জিত কুমাৰ ভট্টাচাৰ্য